Φόβος και Τρόμος

Το παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε αυτή την υπέροχη Αθηναία που είπε στον κανακάρη της "έλα να φας γιατί θα σε δώσω στους Πακιστανούς". Δεν ξέρουμε αν θέλουμε να ευχηθούμε να της καεί το σπίτι, ή απλά σε 10 χρόνια ο κανακάρης της να τα φτιάξει με Αφγανή και–μόλις το μάθει–η μάνα να πάθει εγκεφαλικό.

Φόβος

Ο Φόβος και η Ελπίδα είναι δύο από τις κινητήριες δυνάμεις της Φαντασίας. Τον τελευταίο καιρό διαπιστώνουμε ότι οι πράξεις μας καθορίζονται περισσότερο από το φόβο, παρά από την επιθυμία. Κατεβαίνουμε στο δρόμο επειδή φοβόμαστε ότι θα μας κάνουν το ένα ή το άλλο. Έχουμε σταματήσει να διεκδικούμε αυτά που επιθυμούμε (και ναι, ναι, προφανώς μιλάμε εδώ κατά βάση, υπάχουν και εξαιρέσεις, δεν είμαστε τυφλές).

Σε αυτή την κατάντια είμαστε συνένοχες. Τον καιρό που δεν είχαν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου, τα αιτήματά μας ως "χώρος" (ό,τι κι αν είναι αυτό) ήταν κυρίως συντεχνιακά. Και, πολύ φοβόμαστε, παραμένουν τέτοια και τώρα. Προφανώς και καλώς υπάρχει το "Δεν Πληρώνω". Ο λόγος όμως που υπάρχει, είναι ότι τόσο καιρό υπήρχε το "Πληρώνω".

Γιατί πληρώναμε;

Γιατί μάλλον δεν μας ένοιαζε. Όσο υπήρχε ένα τάλιρο στην τσέπη, όλα ήταν καλά. Τώρα, θα βγούμε να ζητήσουμε να πέσει ο φιπιάς και να αυξηθεί ο μισθός μας, για να μπορέσουμε να αγοράσουμε περισσότερα προϊόντα και να πληρώσουμε περισσότερους τόκους στις τράπεζες. Και προφανώς σε λίγο καιρό θα βγει κάποιος σοσιαλιστής να αυξήσει τους μισθούς και να ρίξει τον φιπιά για να πλουτίσουν οι τράπεζες και οι έμποροι.

Γιατί πληρώναμε;

Γιατί είχαμε πιστέψει στην ορθολογική ανάπτυξη και κυριαρχία επί της φύσης. Οι επιχειρήσεις και η τεχνολογία ήταν ντεμέκ ουδέτερα ορθολογιστικά μέσα, που ανάλογα με τη χρήση τους γίνονταν καλά ή κακά. Βλέπουμε όμως τώρα ότι, ξες, τελικά κάτι πρέπει να προϋποθέτει την αλλαγή χρήσης του και ότι δεν μπορούμε να παρέμβουμε σε κλειστότητες. Και μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε παραγωγικά πράγματα με τα "ουδέτερα" μέσα. Μόνο αναπαραγωγικά άλλοθι δημοκρατικότητας.

Γιατί πληρώναμε;

Γιατί είχαμε κλειστεί στην εικονική πραγματικότητά μας. Και φοβηθήκαμε τον Άλλον. Τόσο, που τρομάξαμε.


Τρόμος

Ο τρόμος είναι κάτι βαθύτερο από το φόβο. Αν έχει σφυρίξει σφαίρα δίπλα σου, αν ήσουν σε παραλίγο θανατηφόρο τροχαίο, ξέρεις για τι μιλάμε. Τρόμος είναι να είσαι ο Άλλος.

Τρόμος είναι να είσαι πρόσφυγας, φυλακισμένη, πόρνη, αλλόθρησκος. Τότε η κρίση δεν σε χτυπά ως φτωχό, αλλά ως πρόσφυγα, φυλακισμένη κλπ.

Τρόμος είναι ο "χώρος" να σε βλέπει επίσης ως 'Αλλον, ως ένα εξωτικό επαναστατικό υποκείμενο. Αλλά ταυτόχρονα να μην ενδιαφέρεται για σένα, να ενδιαφέρεται μόνο για το πορτοφόλι του.

Τρόμος είναι τα παρακάτω να έχουν καταντήσει να είναι μια μετριοπαθής περιγραφή της νεοελληνικής πραγματικότητας ως προς το τι μπορεί να πει ένας πρόσφυγας στους ελληνεπαναστάτες αριστεροαναρχικούς:

Κρίση. Δεν έχετε τη παραμικρή ιδέα τη σημαίνει κρίση. Έχετε ένα χρόνο χωρίς δουλειά? Εμείς έχουμε τουλάχιστον πέντε που δουλεύουμε όποτε λάχει. Και αυτό δεν σημαίνει απλά το να μην έχω να πληρώσω τις δόσεις του δανείου, το φροντιστήριο του κανακάρη μου, τα εξοχικά και τις διακοπές μου. Σημαίνει να μη μπορώ να πληρώσω το νοίκι, τα ένσημα (τα οποία είναι απαραίτητα για να μπορώ να υπάρχω και να γράφω αυτές τις αράδες στη χώρα σου) και να βγάζω από το σχολείο τα παιδιά μου για να επιβιώσουμε. Κρίση δε σημαίνει να μη μπορώ να πληρώνω τα μπουζούκια, την αμαξάρα, τα περμανάντ μου και τον αλβανό και τον πακιστανό μου, οπότε κόβω τους τελευταίους. Σημαίνει να κάνεις, όπως πάντα όλες τις σκατοδουλιές, μέσα σε συνθήκες που ακόμα δεν καταδέχεσαι, για να μπορείς να με λες αλβανόφατσα.

Ρίχνουμε εμείς τα μεροκάματα? Χωρίς να έχετε ζήσει τον 1/10 αυτών που μας οδήγησαν στο να έρθουμε εδώ, χωρίς να έχετε να πληρώνετε κάθε χρόνο τουλάχιστον από 1000 € για το δικαίωμα παραμονής σε μια χώρα που σε μισούν, με τα σπίτια και τις δουλίτσες σας στο δημόσιο, ήδη δουλεύετε με 500 και 400 € ανασφάλιστοι και λέτε κι ευχαριστώ γιατί τουλάχιστον δεν καθαρίζετε τζάμια στα φανάρια.

Ταξική αλληλεγγύη? Η μόνη αλληλεγγύη που υπηρετείτε με συνέπεια σε αυτή τη χώρα είναι η εθνική και σε αυτή εμείς δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε. Δεν μπορούμε να έχουμε αλληλεγγύη όταν δεν έχουμε καν τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα με τον έλληνα, κατά βάση προϊστάμενο κι αφεντικό μας. Δεν μπορούμε να έχουμε αλληλεγγύη με τον ντόπιο εργάτη, ο οποίος θα είναι ο πρώτος που θα πετάξει τη πέτρα εναντίον μας. Αν και καμιά φορά αυτή η πέτρα γύρισε και του έσπασε τα μούτρα... Δεν μπορούμε να έχουμε αλληλεγγύη με τους ανθρώπους που προσπαθούν χωρίς καμία τσίπα να μας πείσουν ότι τα προβλήματα μας είναι κοινά και μόνο μαζί μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Μιλάνε πάντα για τα δικά τους.

[...]

Έξω οι ξένοι από την ελλάδα. Αν ακολουθήσεις συγκεκριμένη ερμηνευτική προσέγγιση αυτό λένε και οι λεγόμενοι επαναστάτες. Έξω από εδώ, στη χώρα σας, για να πολεμήσετε τον εθνικό σας καπιταλισμό (διότι εδώ έχουμε πληθώρα επαναστατών και τον έχουμε στριμώξει τον ντόπιο καπιταλισμό) αλλιώς σας βάζουμε μπόμπες. Εννοείται ότι τις πρώτες τις βάλανε στα σπίτια των γονιών τους, για να μπορούν να κατηγορούν τους μετανάστες και πρόσφυγες για ενδείξεις μικροαστισμού.

Αυτό που αγνοούν, διότι μέσα στα Εξάρχεια και στο indymedia λίγο δύσκολο να έρθεις σε επαφή με την πραγματικότητα, είναι ότι όταν τόσοι μετανάστες είχαν παραβεί το μισό ποινικό κώδικα της χώρας σου, εσύ άντε να έπαιρνες καμιά αποβολή διότι βαριόσουν στη τάξη. Όταν οι ξένοι παίζανε με σφαίρες και νάρκες στα σύνορα της χώρας σου, εσύ άντε να έπαιζες καγγελάκι στο πολυτεχνείο, με τη μισή κοινωνία να ανησυχεί για το τι σε οδήγησε εκεί.

Δεν δεχόμαστε μαθήματα και διαταγές από κανέναν και αυτά που θέλουμε θα τα διεκδικήσουμε με τον ίδιο τρόπο που διεκδικήσαμε την είσοδο και παραμονή μας εδώ, με νύχια και με δόντια. Σε όλους αυτούς που βρίσκουμε σε μια τέτοια απόσταση απέναντι μας απαντάμε αξιοπρεπώς κάθε μέρα, και μόνο η παρουσία μας ακόμα εδώ είναι απόδειξη για αυτό. [1]

Φόβος και Τρόμος

Ο μεγαλύτερος φόβος και τρόμος μας είναι ότι πάλι θα περάσει και αυτή η κρίση, όπως και οι προηγούμενες, και δεν θα έχουμε μάθει τίποτα. Πάλι θα αποκοιμηθούμε μέσα στην πλασματική ευμάρεια και θα γράψουμε κανονικά τον Άλλον. Απλά ας μην το κάνουμε αυτό. Να μην νικήσει ο φόβος. Ούτε υπερεπαναστατικά συνθήματα χρειάζονται ούτε τίποτα. Είναι επιλογή μας.

Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στο Φόβο. Μπορείτε να βρείτε τις αναρτήσεις των άλλων βλογερες για την ημέρα αυτή εδώ. Παρακαλώ, αν τουητάρετε κείμενα, χρησιμοποιείστε το hashtag #grfear.

[1] Ανθελληνικές Ορδές Ξένων [Δεκέμβριος / 2010] Η σιωπή μας κρύβει μέσα της την οργή http://www.terminal119.gr/show.php?id=522