Έντιμος Αντισημιτισμός

Το ποστ αυτό είναι ένα κολλάζ, χωρίς σχεδόν καθόλου πρωτότυπο κείμενο, που θέλει να δείξει γιατί η πραγματικότητα μας φαίνεται σαν διήγημα του Κωστάκη Ανάν. Καλή διασκέδαση.

Όλους τους αγαπάμε—και τους Εβραίους τους αγαπάμε

Άνθιμος, Μητροπολίτης της ελληνορθόδοξης Θεσσαλονίκης, Κήρυγμα την Κυριακή 09/01/2011

Ο οποίος άγιος άνθρωπος θα μπορούσε να παραστεί στην παρακάτω εκδήλωση, όχι;

Ένας διεθνούς φήμης «έντιμος διανοούμενος», όπως τον αποκαλεί ο Νόαμ Τσόμσκι, φτάνει στην Αθήνα την επόμενη εβδομάδα. Ο αμερικανοεβραίος αντισιωνιστής διανοητής και συγγραφέας Norman Finkelstein θα παραβρεθεί σε εκδήλωση για την κατοχή και την αντίσταση στην Παλαιστίνη, καλεσμένος της Δικτύωσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και του Συλλόγου Al-Awda*. O κ. Finkelstein μίλησε στο tvxs.gr για τις προοπτικές ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή, τα ισραηλινά σχέδια, αλλά και τη στάση της ελληνικής διπλωματίας.

*Η εκδήλωση στην οποία θα παραβρεθεί ο Norman Finkelstein έχει τίτλο «62 Χρόνια Κατοχή-62 Χρόνια Αντίσταση». Θα διεξαχθεί το Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011 στο Πολυτεχνείο (Πατησίων, αμφιθ. ΜΑΧ) στις 18.00.
http://tvxs.gr/node/75088

Εμείς δεν θα πάρουμε. Δεν θα πάμε να παριστάνουμε ότι ο φράχτης του Έβρου είναι λιγότερο φράχτης απ'το τείχος της παλαιστίνης. Δεν θα πάμε να παριστάνουμε ότι ένας Άραβας είναι λιγότερο πεθαμένος στον πάτο του Αιγαίου απ'ό,τι στην παλαιστίνη. Δεν θα πάμε να υποστηρίξουμε ένα εθνικ(ιστικ)ό κράτος για τους Άραβες της παλαιστίνης και να κουνήσουμε τις σημαιούλες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Και με τίποτα, με τίποτα όμως, δεν θα ανεχθούμε τον "έντιμο αντισημιτισμό" του Finkelstein. Ορίστε γιατί.

Αποσπάσματα από το "Norman Finkelstein: οι καλοί Ευρωπαίοι τον χρειάζονται. Πως χτίζουν οι αντισημίτες τη βιομηχανία του Ολοκαυτώματος", Τέρμιναλ 119, Τεύχος 2ο:

Ο Φίνκελσταϊν είναι για αυτούς τους «καλούς ευρωπαίους» ένας «καλός εβραίος». Τα βιβλία του αποτελούν το άλλοθι του ευρωπαϊκού αντισημιτισμού, ακροδεξιού ή ακροαριστερού. Εμείς δε θα θέλαμε να ασχοληθούμε με τον ίδιο τον Φίνκελσταϊν σε ένα τέτοιο κείμενο. Κάποιοι τον ονόμασαν ήρωα, κάποιοι self-hater, κάποιοι αντισημίτη, κάποιοι κάπως αλλιώς. Δεν είναι δική μας δουλειά να κρίνουμε τον Φίνκελσταϊν. Θα θέλαμε, όμως, να επεξεργαστούμε κάποια από τα επιχειρήματά του που συμμερίζεται πλήρως η εγχώρια αριστερά για να εκδηλώσει τους εξοντωτικούς σκοπούς της. Κι έχουμε πολλούς λόγους να το κάνουμε αυτό.

Διαφωνούμε ισχυρά με τους ισχυρισμούς του Φίνκελσταϊν, πχ πως οι αποζημιώσεις για τα θύματα του Ολοκαυτώματος «δεν είναι απόπειρες απόδοσης δικαιοσύνης για τους επιζώντες αλλά κυνικές προσπάθειες των πανίσχυρων εβραϊκών ομάδων που θέλουν να κρατήσουν το Ισραήλ μακριά από την κριτική για τη λεγόμενη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από μέρους του» [3]. Αυτά είναι κάποια από τα λεγόμενά του στη «Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος», το βασικό του βιβλίο. Το 2005 ο συγγραφέας εξέδωσε ένα νέο βιβλίο, το «Beyond Chutzpah: On the Misuse of Anti-Semitism and the Abuse of History» [4]. Φανταζόμαστε πως κάποιος καλοθελητής θα βρεθεί να το μεταφράσει και αυτό. Και σε αυτό το έργο ο Φίνκελσταϊν παρουσιάζει την ιδέα πως «οι προσπάθειες των εβραϊκών οργανώσεων και άλλων ομάδων να αντισταθούν στον αντισημιτισμό στον κόσμο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια να «εκμεταλλευτούν» ή να «κατασκευάσουν» ισχυρισμούς περί μιας εβραϊκής οδύνης έτσι ώστε να «αποφύγουν την κριτική εναντίον του Ισραήλ» για τη «ρατσιστική» και ομοιάζουσα με των «Ναζί» μεταχείριση των Παλαιστινίων από μέρους του καθώς και για την άνευ προηγουμένου παραβίαση του διεθνούς δικαίου». Προσθέτει, δε, ότι «το τρέχον μίσος εναντίον των εβραίων συμβαδίζει με τη βάναυση καταπίεση των Παλαιστινίων από το Ισραήλ». Γνωρίζουμε αρκετούς στην Ελλάδα που θα «ψήνονταν» με τέτοιους διατυπώσεις.

[3] Norman Finkelstein: An Obsessive Anti-Zionist Shows his Stripes By Abraham H. Foxman, National Director of the Anti-Defamation League October 31, 2005.
[4] University of California Press, 2005

Ο Postone αποδίδει αυτή τη μοναδικότητα της καταστροφής στο ότι «Το Ολοκαύτωμα χαρακτηρίστηκε από τον προγραμματικό και ολοκληρωτικό του χαρακτήρα: η εξαφάνιση των εβραίων θα έπρεπε να είναι ολική. Όλοι οι εβραίοι – και τα παιδιά τους – θα σκοτώνονταν. Επιπλέον, η εξολόθρευση των εβραίων σημαδεύτηκε από την προφανή έλλειψη λειτουργικότητάς της. Φαίνεται ότι δεν αποτελούσε μέσο για έναν άλλο σκοπό. Οι εβραίοι δε δολοφονούνταν, για παράδειγμα, για στρατιωτικούς λόγους ή λόγους ασφάλειας ούτε και συνεπεία δημογραφικών-οικονομικών σχεδιασμών. Ούτε και η στρατηγική των Ναζί απέναντι στους εβραίους ήταν παρόμοια με αυτή των μαζικών δολοφονιών των Ρώσων και των Πολωνών, οι οποίες στόχευσαν στο να εξαφανίσουν αυτά τα μέλη του πληθυσμού γύρω από τον οποίο θα μπορούσε αργότερα να συγκροτηθεί αντίσταση, ώστε να εκμεταλλευτούν αργότερα τους υπόλοιπους ως είλωτες. Στην πραγματικότητα, οι εβραίοι δε δολοφονήθηκαν για κάποιο «εξωγενή» σκοπό. Η εξολόθρευσή τους όχι μόνον είχε κριθεί να είναι ολικού χαρακτήρα, αλλά αποτελούσε και αυτοσκοπό – εξολόθρευση για χάρη της εξολόθρευσης – ένας σκοπός που απαιτούσε την απόλυτη προτεραιότητα» [7].

[7] Οι ιστορικοί και το Ολοκαύτωμα, Postone (Ισνάφι), σελ.17

Έτσι, στη διερώτηση της Ρίκας Μπενβενίστε για το αν είναι δηλωτικό το γεγονός ότι η ελληνόγλωσση βιβλιογραφία (για το Ολοκαύτωμα) παραμένει απίστευτα φτωχή ενώ το ζήτημα της διαχείρισης της μνήμης «απολαμβάνει εκδοτικά τη μετάφραση μιας από τις πιο χοντροκομμένες εκδοχές» [10], εννοώντας βεβαίως το βιβλίο του Φίνκελσταϊν, θα απαντούσαμε ξεκάθαρα πως είναι οι ανάγκες του ελληνικού εθνικισμού, αριστερού ή δεξιού, που απαιτούν μια τέτοια ελληνόγλωσση βιβλιογραφία.

[10] Ρίκα Μπενβενίστε, επίμετρο στο «Άουσβιτς, 60 χρόνια μετά» της Annette Wieviorka.

Για μας, η μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος δεν πρέπει να καταλήξει σε έναν ανταγωνισμό ποσοτήτων της συμφοράς. Σε αυτή, δυστυχώς, τη συνθήκη οδηγούν οι αντισημιτικές προεκτάσεις των χρήσεων του λόγου περί «βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος». Είναι ενδεικτικό αυτό από την ανάγκη που έχει το ελληνικό κοινό να αμφισβητήσει το Ολοκαύτωμα, καταναλώνοντας αυτά τα προϊόντα. Και είναι ενδεικτικό και από την αντίστροφη. Κανένας Έλληνας δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την αρμένικη γενοκτονία, καθώς αυτό βόλευε πάντα και την καλλιέργεια των εγχώριων αντι-τουρκικών αισθημάτων. Κανείς δεν έβγαλε βιβλίο για να μας ρωτήσει γιατί πχ η Ανζέλ Κουρτιάν χρειάστηκε να γράψει τις μνήμες της από τη γενοκτονία των Αρμενίων 30 και 60 χρόνια μετά την καταστροφή εκείνη [15]. Και, φυσικά, κάτι τέτοιο θα ήταν γελοίο. Μιας και, όπως είπαμε, για τέτοια βιωματικά και ιστορικά γραπτά που αναφέρονται σε τραυματικές εμπειρίες (και κυρίως αυτά), στα οποία εμπλέκονται ψυχικές διαδικασίες απώθησης και άρνησης, δεν πρέπει να τίθενται ημερομηνίες υποβολής και ούτε βέβαια, με αυτό τον τρόπο, τα ίδια τα θύματα να κατηγορούνται για τη θυματοποίησή τους.

Η συζήτηση έχει μόνο μια βάση, τη μελέτη ακριβώς του «εγκλήματος των εγκλημάτων»:
Όπως εύστοχα έχει ειπωθεί...
“μάθετε αυτό που συνέβη, μην ξεχνάτε και, ταυτόχρονα, δεν θα μάθετε ποτέ”...

[15] Τα «Τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν», παρεπιμπτόντως, γράφτηκαν από το 1948 ως το 1978 και αναφέρονται στη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915.