Ξεκινάμε αυτό το άρθρο μιλώντας όχι για την κατάσταση στο Ιράν, αλλά για ελληναράδικες αντιλήψεις γύρω απ' αυτήν. Στη συνέχεια θα πούμε και για το Ιράν.
Ας δούμε ένα κάλεσμα που δημοσιεύτηκε σε συμμετοχική "επαναστατική" σελίδα αντιπληροφόρησης:
Κάποιοι αφελείς, θεωρούν το κάλεσμα ξεκάθαρο. Ευτυχώς, οι "επαναστάτες" του ελληναραδιστάν είναι έτοιμοι να βάλουν τους αδαείς στην θέση τους:
ηθική ένδεια
Ας αναλύσουμε τα δυο αποσπάσματα, ξεκινώντας από μια φραστική ανάλυση του πρώτου.
Έχουμε λοιπόν μια διαμαρτυρία ενάντια σε πολιτικές δολοφονίες. Ας δούμε την "επαναστατική" απάντηση:
Το πρώτο αυτό σημείο, δείχνει τα εξής. Οι συγγραφείς του, κατά πρώτον, δεν ξέρουν να διαβάζουν. Στο κάλεσμα δεν γίνεται καμμία νύξη περί του αποτελέσματος των εκλογών. Οι υποθέσεις του τύπου "ξέρω πού το πας" μόνο επικίνδυνες είναι, όμως. Έτσι, οι συγγραφείς υποθέτουν ότι το κάλεσμα είναι σίγουρο για τη νοθεία.
Αυτομάτως η ανθρώπινη ζωή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
Το θέμα είναι "απλά" μια καταμέτρηση κουκιών, ποιος ασχολείται τώρα με ανθρώπους με σάρκα και οστά; Πάνω απ' όλα να μετρήσουμε σωστά τα χαρτάκια (ελέγχου της καθημερινής μας ζωής).
Δεύτερον, οι συγγραφείς με αυτόν τον τρόπο προεξοφλούν την θέση του Άλλου [1]. Και μάλιστα, όχι μόνο το περιεχόμενο της θέσης, αλλά και τον τρόπο της: καταλογίζουν στο κάλεσμα σκοπιμότητα, προφανώς γιατί διακατέχονται οι ίδιοι από τέτοια.
Αυτός ο καταλογισμός δείχνει ηθική ένδεια, για διάφορους λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι θεωρείται de facto απίθανο το κάλεσμα να μήν μπαίνει στο δίλημμα Μουσαβί-Αχμαντινετζάντ. Οι συγγραφείς ούτε καν ενδιαφέρονται από ποιους οργανώνεται η διαμαρτυρία. Υποθέτουν -και είναι ταυτόχρονα 100% βέβαιοι για την υπόθεσή τους- ότι η διαμαρτυρία οργανώνεται είτε από α) οπαδούς του Μουσαβί, ή γενικά μιας δυτικόφιλης κυριαρχίας, είτε από β) στόκους που κατάπιαν αμάσητα αυτά που είδαν στα κανάλια.
Αγνοούν πλήρως τα αιτήματα της ιρανικής εξέγερσης, και μπαίνει αμάσητα η θεωρία της υποκίνησης. Αγνοούν ότι οι περισσότερες διαδηλώσεις στην Τεχεράνη οργανώθηκαν από τον κόσμο και όχι από κανέναν Μουσαβί ή Καρουμπί. Επίσης αγνοούν ότι αυτός ο κόσμος που ζητά την ανατροπή του καθεστώτος, δεν πήρε καν μέρος στις εκλογές, αυτομάτως ακυρώνοντας τα περί υποκίνησης. Μετά τον δεκέμβρη, το ελληναραδιστάν θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα...
Μάλλον θα έπρεπε να προσέχουν περισσότερο σχετικά με το ποιος κατάπιε χωρίς δεύτερη σκέψη τις θεωρίες υποκίνησης των (νόθων;!) δυτικών πρακτορείων. Τα δυτικά πρακτορεία δείχνουν ό,τι έδειχναν και τον δεκέμβρη για την ελλάδα: σε μια μακρυνή χώρα της ανατολής πλακώνονται για τα "πολιτικά" τους, τα οποία έχουν να κάνουν με τα κόμματα και τα κοινοβούλια, και ποτέ με την ίδια την κοινωνία...
Ο δεύτερος είναι ο στείρος αντι-αμερικανισμός. Ο ραγιαδισμός των ιθαγενών του ελληναράδικου προτεκτοράτου, η με κάθε τρόπο επιβεβαίωση της ετερονομίας τους, είναι κωμικοτραγική. Δείτε γιατί στο [2]. Ο αντιαμερικανισμός είναι η απόλυτη έκφραση του συνθηματικού: "ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός". Έτσι λοιπόν, οι επαναστάτες μας λένε ότι:
Ας δούμε λοπόν πόση σχέση έχουν όλα αυτά με την ιρανική πραγματικότητα. Ισχύει άραγε ότι "βλέπεις αντιιμπεριαλιστή - βλέπεις καλό";
ιράν και αντιιμπεριαλισμός
Ας δούμε λοιπόν κάποια πράγματα για το Ιράν. Αυτή τη χώρα που, σύμφωνα με τους ελληνεπαναστάτες, είναι ok να μπαίνουν οι ειδικες δυνάμεις στις φοιτητικές εστίες, να απαγορεύονται διαδηλώσεις, να υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι, ή όσοι αψηφούν τις διαταγές και διαδηλώνουν, να πυροβολούνται. Στο όνομα του αντιαμερικανισμού και του αντιιμπεριαλσμού, βέβαια. Στο όνομά τους, όλα είναι καλά και όλα επιτρέπονται.
Ας δούμε τι έχει να πει επ' αυτού η Βαλ Μογχαντάμ, η οποία συμμετείχε στο κίνημα για την ανατροπή του Σάχη. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν, ειναι από ένα άρθρο της στο New Left Review, τ. 166, το 1987 [3].
Αυτά, από μια μετριοπαθή σοσιαλίστρια το 1987! Αυτά που είχαν μάθει πολλοί ιρανοί ήδη το 87, εμείς αρνούμαστε να τα μάθουμε. Το ισλαμικό καθεστώς είναι αντιιμπεριαλιστικό μόνο επειδή θέλει να εγκαθιδρύσει τη Θεοκρατορία του, και τίποτα άλλο.
ιράν και εθνικισμός
Πόση σχέση έχουν αυτά με το σήμερα; Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτά είναι περασμένα και απασχολούν μόνο για ιστορικούς λόγους; Ότι τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα; Σε κοινωνίες που ο θεός είναι το παν, είναι δύσκολο να αλλάξουν τα πράγματα.
"Ο θεός είναι μεγάλος - Allahu Akbar" φωνάζουν αυτήν την ώρα (κυριολεκτικά τώρα) οι ιρανοί στην "απαγορευμένη πράσινη" διαδήλωση, ενώ παράλληλα κρατικά ελικόπτερα ψεκάζουν δακρυγόνο. Ο Μουσαβί είναι στην πορεία και δηλώνει ότι αν συλληφθεί πρέπει να γίνει γενική απεργία, κατά τόπους ο στρατός αρνείται να πυροβολήσει και υποχωρεί, ενώ οι ευρωπαϊκές πρεσβείες έχουν γεμίσει με τραυματίες. Πορείες ξεκίνησαν και σε άλλες μεγάλες πόλεις εκτός της Τεχεράνης (Ισφαχάν, Μασσάντ, Αχουάζ).
Ο Μουσαβί προσπαθεί έντεχνα να καπελώσει την όλη φάση, αλλά είναι δύσκολο να του βγει. Οι "ελληνεπαναστάτες", πολλοί δυτικοί, αλλά και πολλοί ιρανοί προσπαθούν να διατηρήσουν το πολωμένο κλίμα "Μουσαβι - Αχμαντινετζάντ". Παρόλ' αυτά, στους δρόμους έχουν τεθεί ζητήματα με τα οποία και οι δύο... βγάζουν σπυριά!
Συνταγματική αναθεώρηση, απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων, διάλυση της Γκασστ Ερσσάντ (Αστυνομία Ηθών) και όλων των παρομοίων μυστικών υπηρεσιών. Αιτήματα που εύκολα μπορούν να υιοθετήσουν ώστε να γίνουν αρεστοί, αλλά δύσκολα να στηρίξουν ουσιαστικά. Γιατί οι Αχμαντινετζάντ και Μουσαβί είναι υπέρμαχοι της Εθνικιστικής, Ισλαμικής, Θεοκρατορίας τους. Το 2006 ο Ιρανός Αγιατολάχ Muhammad Hussein Montazeri, παραδέχτηκε πως "Τα τζαμιά είναι τα πολιτικά μας κόμματα… Οι εκλογές είναι μια απλή τυπικότητα… Όποιος εκφράζει διαφωνία διώκεται ποινικά… Οι στρατιωτικές δυνάμεις και οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν τον τελευταίο λόγο…".
Για τον Αχμαντινετζάντ είναι εύκολο να δειχτεί ο ισλαμεθνικισμός του. "Στη μάχη του με τον Κόσμο της Αλαζονείας, ο αγαπημένος μας Ιμάμης (Χομεϊνί) έθεσε το καθεστώς που κατέχει την Ιερουσαλήμ ως στόχο του αγώνα του. Δεν αμφιβάλω ότι το νέο κύμα (επιχειρήσεων αυτοκτονίας) που έχει ξεκινήσει στην αγαπημένη μας Παλαιστίνη είναι ένα κύμα που θα εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο", έχει δηλώσει [4]. Προέρχεται ο ίδιος από τους Φρουρούς της Επανάστασης, ένα σώμα που δείχνει τον ανθρωπισμό του: "Υπάρχει μια τέχνη που να είναι πιο όμορφη, πιο θεϊκή και πιο αιώνια από αυτήν του μάρτυρα θανάτου;", λέει ο "ανυπότακτος" Αχμαντινετζάντ [4]. Αμφιβάλλει κανείς πλέον ότι ο τύπος και οι υπόλοιποι 9 εκατομμύρια Φρουροί είναι, απλά, δολοφόνοι;
Ο Μουσαβί από την άλλη, είναι το ήπιο πρόσωπο του ισλαμικού εθνικισμού. Στο debate με τον Αχμαντινετζάντ, καταδίκασε τις πρακτικές φακελώματος. Όποιος βιάζεται να χειροκροτήσει, ας ακούσει και το σκεπτικό του: "είναι ενάντια στην πολιτική που ασκούσε ο Χομεϊνί", λέει. Ζητάει δουλειές, για το "έθνος" βέβαια. Να γίνει ξανά ξακουστό και περήφανο το όνομα του ιρανικού "έθνους" σε όλον τον κόσμο. Και συνεχίζει... είναι αμέτρητες οι φορές που επικαλείται το "έθνος". Το "έθνος" πρέπει να απεργήσει σήμερα, αν τον συλλάβουν. Γιατί αυτός είναι πάνω από το "έθνος", οπότε η σύλληψή του προσβάλλει την πολιτική του Χομεϊνί, της ισλαμικής εθνικιστικής θεοκρατορίας.
Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε!
συμπέρασμα
Συμπερασματικά, αν θέλουμε να σταθούμε πλάι στους ιρανούς, ας πάμε στις διαμαρτυρίες τους! Και, ναι, ούτε εμείς ξέρουμε αν οπαδοί του αδιάφορου Μουσαβί είναι οργανωτές της αρχικής διαμαρτυρίας. Θα το μάθουμε στον δρόμο, θα συζητήσουμε, θα ανταλλάξουμε ιδέες. Και θα αντισταθούμε και θα αντιδράσουμε σε κάθε άνευ όρων αντιιμπεριαλισμό, σε κάθε "επαναστατικό" προκάλυμμα εθνικιστικού παραληρήματος.
Ευχαριστούμε τα παιδιά από το Ιράν για τις όμορφες συζητήσεις.
[1] "φαντασιακό και αυτοθέσμιση": http://evan5.blogspot.com/2008/01/blog-post.html
[2] Terminal 119 - "για τον αντιαμερικανισμό": http://www.terminal119.gr/show.php?id=333
[3] μετάφραση στα ελληνικά υπάρχει στο παράρτημα της μπροσούρας "ένας είναι ο εχθρός..." της ομάδας ενάντια στον εθνικισμό - φάμπρικα ΥΦΑΝΕΤ, 2007
[4] Terminal 119 - 1ο τεύχος - "ο εσωτερικός εχθρός και τα πυρηνικά στο Ιράν"
Ας δούμε ένα κάλεσμα που δημοσιεύτηκε σε συμμετοχική "επαναστατική" σελίδα αντιπληροφόρησης:
ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗ [sic]
στους ιρανούς που δολοφονούνται στις διαμαρτυρίες για την εκλογική νοθεία στις τελευταίες εκλογές στο Ιράν
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ -ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΜΜ -ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΙΡΑΝ-ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΚΑΛΛΑΡΗ 16-ΝΕΟ ΨΥΧΙΚΟ
12:43μμ, Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009
Κάποιοι αφελείς, θεωρούν το κάλεσμα ξεκάθαρο. Ευτυχώς, οι "επαναστάτες" του ελληναραδιστάν είναι έτοιμοι να βάλουν τους αδαείς στην θέση τους:
Πώς είσαι σίγουρος για αυτή τη νοθεία; Επειδή το γράφουν τα νόθα πρακτορεία της Δύσης; Επειδή οι Αμερικάνοι και τα σκυλάκια τους (Βρετανοί κ.α.) λύσσαξαν με την εκλογή του Αντι-αμερικανού Αχμαντινετζάντ;
0:21πμ, Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009
ηθική ένδεια
Ας αναλύσουμε τα δυο αποσπάσματα, ξεκινώντας από μια φραστική ανάλυση του πρώτου.
- Έγιναν οι τελευταίες εκλογές στο Ιράν
- Γίνονται διαμαρτυρίες για εκλογική νοθεία
- Στις διαμαρτυρίες δολοφονούνται ιρανοί
- Γίνεται διαμαρτυρία επ' αυτού στην ιρανική πρεσβεία
Έχουμε λοιπόν μια διαμαρτυρία ενάντια σε πολιτικές δολοφονίες. Ας δούμε την "επαναστατική" απάντηση:
- Πώς είσαι σίγουρος για αυτή τη νοθεία;
Το πρώτο αυτό σημείο, δείχνει τα εξής. Οι συγγραφείς του, κατά πρώτον, δεν ξέρουν να διαβάζουν. Στο κάλεσμα δεν γίνεται καμμία νύξη περί του αποτελέσματος των εκλογών. Οι υποθέσεις του τύπου "ξέρω πού το πας" μόνο επικίνδυνες είναι, όμως. Έτσι, οι συγγραφείς υποθέτουν ότι το κάλεσμα είναι σίγουρο για τη νοθεία.
Αυτομάτως η ανθρώπινη ζωή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
Το θέμα είναι "απλά" μια καταμέτρηση κουκιών, ποιος ασχολείται τώρα με ανθρώπους με σάρκα και οστά; Πάνω απ' όλα να μετρήσουμε σωστά τα χαρτάκια (ελέγχου της καθημερινής μας ζωής).
Δεύτερον, οι συγγραφείς με αυτόν τον τρόπο προεξοφλούν την θέση του Άλλου [1]. Και μάλιστα, όχι μόνο το περιεχόμενο της θέσης, αλλά και τον τρόπο της: καταλογίζουν στο κάλεσμα σκοπιμότητα, προφανώς γιατί διακατέχονται οι ίδιοι από τέτοια.
Αυτός ο καταλογισμός δείχνει ηθική ένδεια, για διάφορους λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι θεωρείται de facto απίθανο το κάλεσμα να μήν μπαίνει στο δίλημμα Μουσαβί-Αχμαντινετζάντ. Οι συγγραφείς ούτε καν ενδιαφέρονται από ποιους οργανώνεται η διαμαρτυρία. Υποθέτουν -και είναι ταυτόχρονα 100% βέβαιοι για την υπόθεσή τους- ότι η διαμαρτυρία οργανώνεται είτε από α) οπαδούς του Μουσαβί, ή γενικά μιας δυτικόφιλης κυριαρχίας, είτε από β) στόκους που κατάπιαν αμάσητα αυτά που είδαν στα κανάλια.
Αγνοούν πλήρως τα αιτήματα της ιρανικής εξέγερσης, και μπαίνει αμάσητα η θεωρία της υποκίνησης. Αγνοούν ότι οι περισσότερες διαδηλώσεις στην Τεχεράνη οργανώθηκαν από τον κόσμο και όχι από κανέναν Μουσαβί ή Καρουμπί. Επίσης αγνοούν ότι αυτός ο κόσμος που ζητά την ανατροπή του καθεστώτος, δεν πήρε καν μέρος στις εκλογές, αυτομάτως ακυρώνοντας τα περί υποκίνησης. Μετά τον δεκέμβρη, το ελληναραδιστάν θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα...
- Επειδή το γράφουν τα νόθα πρακτορεία της Δύσης;
Μάλλον θα έπρεπε να προσέχουν περισσότερο σχετικά με το ποιος κατάπιε χωρίς δεύτερη σκέψη τις θεωρίες υποκίνησης των (νόθων;!) δυτικών πρακτορείων. Τα δυτικά πρακτορεία δείχνουν ό,τι έδειχναν και τον δεκέμβρη για την ελλάδα: σε μια μακρυνή χώρα της ανατολής πλακώνονται για τα "πολιτικά" τους, τα οποία έχουν να κάνουν με τα κόμματα και τα κοινοβούλια, και ποτέ με την ίδια την κοινωνία...
Ο δεύτερος είναι ο στείρος αντι-αμερικανισμός. Ο ραγιαδισμός των ιθαγενών του ελληναράδικου προτεκτοράτου, η με κάθε τρόπο επιβεβαίωση της ετερονομίας τους, είναι κωμικοτραγική. Δείτε γιατί στο [2]. Ο αντιαμερικανισμός είναι η απόλυτη έκφραση του συνθηματικού: "ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός". Έτσι λοιπόν, οι επαναστάτες μας λένε ότι:
- οι Αμερικάνοι και τα σκυλάκια τους (Βρετανοί κ.α.) λύσσαξαν με την εκλογή του Αντι-αμερικανού Αχμαντινετζάντ
Ας δούμε λοπόν πόση σχέση έχουν όλα αυτά με την ιρανική πραγματικότητα. Ισχύει άραγε ότι "βλέπεις αντιιμπεριαλιστή - βλέπεις καλό";
ιράν και αντιιμπεριαλισμός
Ας δούμε λοιπόν κάποια πράγματα για το Ιράν. Αυτή τη χώρα που, σύμφωνα με τους ελληνεπαναστάτες, είναι ok να μπαίνουν οι ειδικες δυνάμεις στις φοιτητικές εστίες, να απαγορεύονται διαδηλώσεις, να υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι, ή όσοι αψηφούν τις διαταγές και διαδηλώνουν, να πυροβολούνται. Στο όνομα του αντιαμερικανισμού και του αντιιμπεριαλσμού, βέβαια. Στο όνομά τους, όλα είναι καλά και όλα επιτρέπονται.
Ας δούμε τι έχει να πει επ' αυτού η Βαλ Μογχαντάμ, η οποία συμμετείχε στο κίνημα για την ανατροπή του Σάχη. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν, ειναι από ένα άρθρο της στο New Left Review, τ. 166, το 1987 [3].
κατά τη διάρκεια της πάλης της αριστεράς [...], έγινε ξεκάθαρο ότι διαπράχθηκαν δύο στρατηγικά λάθη: συγκεκριμένα, η παραμέληση του δημοκρατικού αιτήματος και η υποτίμηση της δύναμης του Ισλαμικού Ιερατείου. Σήμερα, είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτό το λάθος προήλθε από την υπέρμετρη έμφαση στον αντιμπεριαλιστικό αγώνα και στην σχεδόν μηχανική εφαρμογή του παραδείγματος της εξάρτησης. Αυτό το πολύ γενικευτικό μοντέλο [...] οδήγησε στην υποβάθμιση της σπουδαιότητας μιας δημοκρατικής-σοσιαλιστικής (όχι απλώς εθνικής) εναλλακτικής πρότασης στο καθεστώς του Σάχη.
Η κατάληξη της Ιρανικής Επανάστασης [...] καταδεικνύει ότι αντικαπιταλιστικές ή αντιιμπεριαλιστικές δράσεις δεν αποτελούν απαραίτητα και βήματα προς τον σοσιαλισμό.
[...] Όλες αυτές οι οργανώσεις αγνοούσαν ότι ένα θρησκευτικό καθεστώς, βασισμένο σε ένα θολό μείγμα λαϊκισμού και ισλαμισμού, θα κατόρθωνε να υλοποιήσει όλους αυτούς τους στόχους, παραμένοντας βαθιά αντικομμουνιστικό και καταπιεστικό.
(Σημέιωση: Όλες αυτες οι οργανώσεις είναι οι Φενταγίν, το κομμουνιστικό κόμμα, οι μαοϊκοί και οι ισλαμομαρξιστές Μουτζαχεντίν.)
Αυτά, από μια μετριοπαθή σοσιαλίστρια το 1987! Αυτά που είχαν μάθει πολλοί ιρανοί ήδη το 87, εμείς αρνούμαστε να τα μάθουμε. Το ισλαμικό καθεστώς είναι αντιιμπεριαλιστικό μόνο επειδή θέλει να εγκαθιδρύσει τη Θεοκρατορία του, και τίποτα άλλο.
στους λόγους του Αγιατολάχ Χομεϊνί, [...] διατυμπανίζεται ότι οι mostazafin θα εγερθούν εναντίον των καταπιεστών τους και, καθοδηγούμενοι από τους ulama (θρησκευτικοί ηγέτες), θα εγκαθιδρύσουν την omnat (κοινότητα των πιστών), βασισμένη πάνω στο towhid (διακήρυξη της πίστης στην ενότητα του Θεού) και το ισλαμικό δίκαιο.Ούτε λόγος για κάτι πέραν του ισλαμικού δικαίου. Ούτε λόγος για κοινωνική δημιουργία των θεσμών και των νόμων. Ο θεός είναι εδώ - και είναι τα πάντα.
ιράν και εθνικισμός
Πόση σχέση έχουν αυτά με το σήμερα; Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτά είναι περασμένα και απασχολούν μόνο για ιστορικούς λόγους; Ότι τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα; Σε κοινωνίες που ο θεός είναι το παν, είναι δύσκολο να αλλάξουν τα πράγματα.
"Ο θεός είναι μεγάλος - Allahu Akbar" φωνάζουν αυτήν την ώρα (κυριολεκτικά τώρα) οι ιρανοί στην "απαγορευμένη πράσινη" διαδήλωση, ενώ παράλληλα κρατικά ελικόπτερα ψεκάζουν δακρυγόνο. Ο Μουσαβί είναι στην πορεία και δηλώνει ότι αν συλληφθεί πρέπει να γίνει γενική απεργία, κατά τόπους ο στρατός αρνείται να πυροβολήσει και υποχωρεί, ενώ οι ευρωπαϊκές πρεσβείες έχουν γεμίσει με τραυματίες. Πορείες ξεκίνησαν και σε άλλες μεγάλες πόλεις εκτός της Τεχεράνης (Ισφαχάν, Μασσάντ, Αχουάζ).
Ο Μουσαβί προσπαθεί έντεχνα να καπελώσει την όλη φάση, αλλά είναι δύσκολο να του βγει. Οι "ελληνεπαναστάτες", πολλοί δυτικοί, αλλά και πολλοί ιρανοί προσπαθούν να διατηρήσουν το πολωμένο κλίμα "Μουσαβι - Αχμαντινετζάντ". Παρόλ' αυτά, στους δρόμους έχουν τεθεί ζητήματα με τα οποία και οι δύο... βγάζουν σπυριά!
Συνταγματική αναθεώρηση, απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων, διάλυση της Γκασστ Ερσσάντ (Αστυνομία Ηθών) και όλων των παρομοίων μυστικών υπηρεσιών. Αιτήματα που εύκολα μπορούν να υιοθετήσουν ώστε να γίνουν αρεστοί, αλλά δύσκολα να στηρίξουν ουσιαστικά. Γιατί οι Αχμαντινετζάντ και Μουσαβί είναι υπέρμαχοι της Εθνικιστικής, Ισλαμικής, Θεοκρατορίας τους. Το 2006 ο Ιρανός Αγιατολάχ Muhammad Hussein Montazeri, παραδέχτηκε πως "Τα τζαμιά είναι τα πολιτικά μας κόμματα… Οι εκλογές είναι μια απλή τυπικότητα… Όποιος εκφράζει διαφωνία διώκεται ποινικά… Οι στρατιωτικές δυνάμεις και οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν τον τελευταίο λόγο…".
Για τον Αχμαντινετζάντ είναι εύκολο να δειχτεί ο ισλαμεθνικισμός του. "Στη μάχη του με τον Κόσμο της Αλαζονείας, ο αγαπημένος μας Ιμάμης (Χομεϊνί) έθεσε το καθεστώς που κατέχει την Ιερουσαλήμ ως στόχο του αγώνα του. Δεν αμφιβάλω ότι το νέο κύμα (επιχειρήσεων αυτοκτονίας) που έχει ξεκινήσει στην αγαπημένη μας Παλαιστίνη είναι ένα κύμα που θα εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο", έχει δηλώσει [4]. Προέρχεται ο ίδιος από τους Φρουρούς της Επανάστασης, ένα σώμα που δείχνει τον ανθρωπισμό του: "Υπάρχει μια τέχνη που να είναι πιο όμορφη, πιο θεϊκή και πιο αιώνια από αυτήν του μάρτυρα θανάτου;", λέει ο "ανυπότακτος" Αχμαντινετζάντ [4]. Αμφιβάλλει κανείς πλέον ότι ο τύπος και οι υπόλοιποι 9 εκατομμύρια Φρουροί είναι, απλά, δολοφόνοι;
Ο Μουσαβί από την άλλη, είναι το ήπιο πρόσωπο του ισλαμικού εθνικισμού. Στο debate με τον Αχμαντινετζάντ, καταδίκασε τις πρακτικές φακελώματος. Όποιος βιάζεται να χειροκροτήσει, ας ακούσει και το σκεπτικό του: "είναι ενάντια στην πολιτική που ασκούσε ο Χομεϊνί", λέει. Ζητάει δουλειές, για το "έθνος" βέβαια. Να γίνει ξανά ξακουστό και περήφανο το όνομα του ιρανικού "έθνους" σε όλον τον κόσμο. Και συνεχίζει... είναι αμέτρητες οι φορές που επικαλείται το "έθνος". Το "έθνος" πρέπει να απεργήσει σήμερα, αν τον συλλάβουν. Γιατί αυτός είναι πάνω από το "έθνος", οπότε η σύλληψή του προσβάλλει την πολιτική του Χομεϊνί, της ισλαμικής εθνικιστικής θεοκρατορίας.
Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε!
συμπέρασμα
Συμπερασματικά, αν θέλουμε να σταθούμε πλάι στους ιρανούς, ας πάμε στις διαμαρτυρίες τους! Και, ναι, ούτε εμείς ξέρουμε αν οπαδοί του αδιάφορου Μουσαβί είναι οργανωτές της αρχικής διαμαρτυρίας. Θα το μάθουμε στον δρόμο, θα συζητήσουμε, θα ανταλλάξουμε ιδέες. Και θα αντισταθούμε και θα αντιδράσουμε σε κάθε άνευ όρων αντιιμπεριαλισμό, σε κάθε "επαναστατικό" προκάλυμμα εθνικιστικού παραληρήματος.
Ευχαριστούμε τα παιδιά από το Ιράν για τις όμορφες συζητήσεις.
[1] "φαντασιακό και αυτοθέσμιση": http://evan5.blogspot.com/2008/01/blog-post.html
[2] Terminal 119 - "για τον αντιαμερικανισμό": http://www.terminal119.gr/show.php?id=333
[3] μετάφραση στα ελληνικά υπάρχει στο παράρτημα της μπροσούρας "ένας είναι ο εχθρός..." της ομάδας ενάντια στον εθνικισμό - φάμπρικα ΥΦΑΝΕΤ, 2007
[4] Terminal 119 - 1ο τεύχος - "ο εσωτερικός εχθρός και τα πυρηνικά στο Ιράν"
Αναρτήσεις
