Greece violates Human Rights (again)

Iranian political refugees are denied asylum

"Hello! Let me introduce myself. I am Mahmeud, one of the Iranian political refugees that United Nations High Committee for the Refugees has already recognized as political refugees at 2006. But, unfortunately, since we entered Greece and applied for asylum from the state, about 2 years ago, we haven’t got any answer yet. That’s why we started hunger strike on 19 October. This is a peaceful protest to show them that we want our rights."

"We are political refugees from Iran, protected by the special status from the United Nations High Commissioner for Refugees. We cannot return to Iran because we face the danger of imprisonment or even a sentence to death, nor can we go legally to another country.

Although we are re recognised as political refugees, the Greek state refuses to give us our legal rights and at the same time gets funds from the European Union without using this money to support the refugees.

We demand the international regulations to be implemented and the Greek state give us all the required papers (white card, travel documents).

We request the help and the support of individuals and organisations in Greece and all other european countries.

We go on a hunger strike on Monday 19 October, in Propilaia, Athens protesting peacefully until the satisfaction of our demands."

The Iranian political refugees are ex-members of P.M.O.I. They were recruited from countries near Iran, where they had found shelter, after being chased by Khomeini’s regime and were transported to a camp in Iraq for military training. They joined the organization believing that they would fight for political change and the freedom of their people. But, in the camp they encounter a very illiberal system, totally different with their personal beliefs, humiliations, constant brainwashing in order to exalt the organization’s leader and many times, torture and imprisonments. Now, they consider P.M.O.I. to be even worse than Khomeini himself.

In 2002, P.M.O.I. signed a secret agreement with U.S.A., which has invaded Iraq, according to which Americans had to keep for 5 years all the dissidents of the organization in a secret prison camp (T.I.P.F.), 50 kilometres outside Bagdad, and P.M.O.I. had to give information about Iran in return. In this prison, they suffered heavy torture again until they were set free in 2007, after the agreement expired. The United Nations’ High Committee for Refugees recognized them as political refugees in 2006 after interview via satellite, while they were still in prison.

Whoever wants to contact with the Iranian political refugees-hunger strikers and cannot meet them in Propylaia-Athens, can send them an e-mail at: iran7500@yahoo.com or call to (++30)6996604884 and 6959660595 and talk with Ali Reza. The communication is possible in english or their language (Farsi).

You can also send complaints to the Greek embassy in your country. The hunger strike still goes on, two refugees have been transfered to hospital, while the Greek state endlessly "investigate the situation", practically doing nothing. Please note that initially the Greek state refused their applications. The police cheated, having the refugees sign one application written in Greek (which none of the Iranians could speak/read), which was not an asylum application, but an application to RESIGN from the right to apply for asylum. Now, after having found a lawyer, they have reapplied. Please help these people, make known that one of the European States defies the United Nations High Committee for the Refugees; one of the European States violates Human Rights.

Related Link: http://iranianrefugeesfromtipf.blogspot.com/

Η Προχειρότητα της Πολιτικής είναι η Πολιτική της Προχειρότητας

Μικρή διάσταση πήρε στην ελλάδα η υπερψήφιση της "Ευρωσυνθήκης της Λισαβόνας" στο δημοψήφισμα της Ιρλανδίας. Παρά το γεγονός ότι επηρεάζει περισσότερο από τα τυπικά ματς "Κωστάκη - Γιωργάκη", ή "Αντωνάκη - Ντορούλας", ελάχιστη σημασία δόθηκε. Μια συνθήκη η οποία βάζει το σύνταγμα της ελλάδας, με το οποίο τόσο μας ζαλίζουν, σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το ευρωσύνταγμα, θεωρήθηκε είδηση που ανήκει στα "διεθνή θέματα" και αναφέρθηκε σποραδικά.

Μία απορία έχουμε μόνο: όλοι αυτοί που την πρώτη φορά πανηγύριζαν χωρίς να προσέχουν τι λένε, τι έχουν να πουν τώρα;

"η λαϊκή αγανάκτηση κατά της ΕΕ φουντώνει" το ΚΚΕ, "ηχηρό ιρλανδικό «ΟΧΙ»" και "είμαστε όλοι Ιρλανδοί" ο ΣΥΝ, "νίκη που εκφράζει τις διαθέσεις της πλειοψηφίας των εργαζόμενων και των λαών της Ευρώπης" η τότε ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α, τώρα ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, μεχρι και το ΛΑΟΣ: "οι αγέρωχοι Ιρλανδοί έσωσαν την τιμή της Ευρώπης". [1]

Αυτά λέγονταν τότε για την καταψήφιση της συνθήκης. Τώρα, σιωπή. Πού πήγε η λαϊκή αγανάκτηση και το ηχηρό όχι των αγέρωχων ιρλανδών εργαζομένων; Η ανυπαρξία επαφής με την ιρλανδία και η αδυναμία ανάγνωσης του ιρλανδικού εθνικισμού οδήγησαν σε τέτοιες γελοίες δηλώσεις. Το τωρινό "ναι" δεν ήταν αναμενόμενο, αλλά ούτε έπεσε κανείς στην ιρλανδία από τα σύννεφα. Η άνοδος του δημοσκοπικού "όχι", η πρωτοκαθεδρία του δημοσκοπικού "ναι" και κυρίως ο εθνικισμός και των δύο πλευρών, έκαναν το νέο δημοψήφισμα εξαιρετικά αμφίρροπο.

Είχε βουήξει η ιρλανδία για το αμφίρροπο του αποτελέσματος. Εκτός του ότι τόσοι ιρλανδοί έχουν φύγει για τη βρεττανία για να βρουν δουλειά, οπότε η σύνθεση του εκλογικού σώματος διέφερε. Τα ελληνικά κόμματα και οργανώσεις όμως, προφανώς δεν ενδιαφέρθηκαν. Ούτε και ενδιαφέρονται ποτέ. Από τη στιγμή που δεν μπόρεσαν να αυτοεπιβεβαιωθούν στην πλάτη του ιρλανδικού λαού, σιώπησαν.

Αν μιλούσαν, θα έπρεπε να το ψάξουν. Να έρθουν αντιμέτωποι με τον ιρλανδικό εθνικισμό. Να έρθουν αντιμέτωποι με τον δικό τους εθνικισμό. Αυτό τους πέφτει δύσκολο όμως, οπότε αντ' αυτού προτίμησαν την προχειρότητα.

[1] Δείτε τις δηλώσεις και τι γράψαμε παλαιότερα για το πρώτο δημοψήφισμα: http://evan5.blogspot.com/2008/09/blog-post_23.html

"Αντισημιτική βία στην Ελλάδα"

Τον τελευταίο καιρό, ευτυχώς, εμφανίζονται όλο και περισσότερα στοιχεία για τον ελληνικό αντισημιτισμό. Με χαρά βλέπουμε πτυχές της κουβέντας να παίρνουν πολιτική χροιά, και να μην μένουν σε αναλύσεις της ιστορίας. Δυστυχώς, ταυτόχρονα βλέπουμε και μια έξαρση των αντισημιτικών δράσεων.

Είναι οι έλληνες αντισημίτες; Ή ο ελληνικός αντισημιτισμός είναι πλέον παρελθόν; Ο Abravanel κατάφερε να μαζέψει σε ένα άρθρο περιστατικά που αποδεικνύουν το πρώτο, περιστατικά του σήμερα:
http://abravanel.wordpress.com/2009/09/27/antisemitic_violence_jan09/

Στο άρθρο του αυτό με τίτλο "Ιανουάριος ‘09: Αντισημιτική βία στην Ελλάδα/January ‘09: Antisemitic violence in Greece", βρίσκουμε τα εξής:

"Διμοιρίες των ΜΑΤ έξω από συναγωγές, συσκέψεις σε εβραϊκά σχολεία – ενώ συναγωγές, νεκροταφεία και μνημεία γινόντουσαν στόχος βανδαλισμών και εμπρησμών. Αυτή ήταν η εικόνα που παρουσίαζε ο Ελληνικός Εβραϊσμός τους μήνες Δεκέμβριο και Ιανουάριο όταν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας αποφάσισε ότι ο καλύτερος τρόπος να στηρίξει τους «αγωνιστές της Χαμάς» (η γνωστή αντισημιτική εφημερίδα Αυριανή, 29/12/08) ήταν να ξεσπάσουν ενάντια στους έλληνες συμπολίτες που γεννήθηκαν με την λάθος θρησκεία. [...]

Βίαια αντισημιτικά γεγονότα συνέβησαν 9 ελληνικές πόλεις: σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βόλο, Ιωάννινα, Κέρκυρα αλλά και σε judenrein πόλεις όπως Κομοτηνή, Βέροια και Δράμα."

Αυτά για φέτος, για το εδώ και το τώρα. Ούτε για το 1917, ούτε για το 1942.

Είναι βέβαια δύσκολο να αποφύγει κάποιος τις ιστορικές αναφορές. Ενδεικτικό είναι ότι τα σχόλια στο ανωτέρω άρθρο γρήγορα ξέφυγαν απ' το τώρα και "ανέσκαψαν" το παρελθόν.

Επίσης, είναι ανεπιθύμητη η διαγραφή του παρελθόντος. Αλλά σε ένα θέμα όπως ο αντισημιτισμός των ελλήνων, που τόσο επίμονα προσπαθούν όλοι να μας πείσουν ότι αφορά μόνο την ιστορία, η αναφορά στο παρόν δεν είναι επιθυμητή αλλά επιβεβλημένη.

Γι αυτό και σας προτείνω να διαβάσετε αυτό το άρθρο του Abravanel και να αρχίσετε να ξεριζώνετε τον μικρό αντισημίτη που κρύβετε μέσα σας.

ιράν και ελληναραδιστάν

Ξεκινάμε αυτό το άρθρο μιλώντας όχι για την κατάσταση στο Ιράν, αλλά για ελληναράδικες αντιλήψεις γύρω απ' αυτήν. Στη συνέχεια θα πούμε και για το Ιράν.

Ας δούμε ένα κάλεσμα που δημοσιεύτηκε σε συμμετοχική "επαναστατική" σελίδα αντιπληροφόρησης:

ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗ [sic]
στους ιρανούς που δολοφονούνται στις διαμαρτυρίες για την εκλογική νοθεία στις τελευταίες εκλογές στο Ιράν
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ -ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΜΜ -ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΙΡΑΝ-ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΚΑΛΛΑΡΗ 16-ΝΕΟ ΨΥΧΙΚΟ

12:43μμ, Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

Κάποιοι αφελείς, θεωρούν το κάλεσμα ξεκάθαρο. Ευτυχώς, οι "επαναστάτες" του ελληναραδιστάν είναι έτοιμοι να βάλουν τους αδαείς στην θέση τους:

Πώς είσαι σίγουρος για αυτή τη νοθεία; Επειδή το γράφουν τα νόθα πρακτορεία της Δύσης; Επειδή οι Αμερικάνοι και τα σκυλάκια τους (Βρετανοί κ.α.) λύσσαξαν με την εκλογή του Αντι-αμερικανού Αχμαντινετζάντ;

0:21πμ, Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

ηθική ένδεια

Ας αναλύσουμε τα δυο αποσπάσματα, ξεκινώντας από μια φραστική ανάλυση του πρώτου.

• Έγιναν οι τελευταίες εκλογές στο Ιράν
• Γίνονται διαμαρτυρίες για εκλογική νοθεία
• Στις διαμαρτυρίες δολοφονούνται ιρανοί
• Γίνεται διαμαρτυρία επ' αυτού στην ιρανική πρεσβεία

Έχουμε λοιπόν μια διαμαρτυρία ενάντια σε πολιτικές δολοφονίες. Ας δούμε την "επαναστατική" απάντηση:

• Πώς είσαι σίγουρος για αυτή τη νοθεία;

Το πρώτο αυτό σημείο, δείχνει τα εξής. Οι συγγραφείς του, κατά πρώτον, δεν ξέρουν να διαβάζουν. Στο κάλεσμα δεν γίνεται καμμία νύξη περί του αποτελέσματος των εκλογών. Οι υποθέσεις του τύπου "ξέρω πού το πας" μόνο επικίνδυνες είναι, όμως. Έτσι, οι συγγραφείς υποθέτουν ότι το κάλεσμα είναι σίγουρο για τη νοθεία.

Αυτομάτως η ανθρώπινη ζωή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Το θέμα είναι "απλά" μια καταμέτρηση κουκιών, ποιος ασχολείται τώρα με ανθρώπους με σάρκα και οστά; Πάνω απ' όλα να μετρήσουμε σωστά τα χαρτάκια (ελέγχου της καθημερινής μας ζωής).

Δεύτερον, οι συγγραφείς με αυτόν τον τρόπο προεξοφλούν την θέση του Άλλου [1]. Και μάλιστα, όχι μόνο το περιεχόμενο της θέσης, αλλά και τον τρόπο της: καταλογίζουν στο κάλεσμα σκοπιμότητα, προφανώς γιατί διακατέχονται οι ίδιοι από τέτοια.

Αυτός ο καταλογισμός δείχνει ηθική ένδεια, για διάφορους λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι θεωρείται de facto απίθανο το κάλεσμα να μήν μπαίνει στο δίλημμα Μουσαβί-Αχμαντινετζάντ. Οι συγγραφείς ούτε καν ενδιαφέρονται από ποιους οργανώνεται η διαμαρτυρία. Υποθέτουν -και είναι ταυτόχρονα 100% βέβαιοι για την υπόθεσή τους- ότι η διαμαρτυρία οργανώνεται είτε από α) οπαδούς του Μουσαβί, ή γενικά μιας δυτικόφιλης κυριαρχίας, είτε από β) στόκους που κατάπιαν αμάσητα αυτά που είδαν στα κανάλια.

Αγνοούν πλήρως τα αιτήματα της ιρανικής εξέγερσης, και μπαίνει αμάσητα η θεωρία της υποκίνησης. Αγνοούν ότι οι περισσότερες διαδηλώσεις στην Τεχεράνη οργανώθηκαν από τον κόσμο και όχι από κανέναν Μουσαβί ή Καρουμπί. Επίσης αγνοούν ότι αυτός ο κόσμος που ζητά την ανατροπή του καθεστώτος, δεν πήρε καν μέρος στις εκλογές, αυτομάτως ακυρώνοντας τα περί υποκίνησης. Μετά τον δεκέμβρη, το ελληναραδιστάν θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα...

• Επειδή το γράφουν τα νόθα πρακτορεία της Δύσης;

Μάλλον θα έπρεπε να προσέχουν περισσότερο σχετικά με το ποιος κατάπιε χωρίς δεύτερη σκέψη τις θεωρίες υποκίνησης των (νόθων;!) δυτικών πρακτορείων. Τα δυτικά πρακτορεία δείχνουν ό,τι έδειχναν και τον δεκέμβρη για την ελλάδα: σε μια μακρυνή χώρα της ανατολής πλακώνονται για τα "πολιτικά" τους, τα οποία έχουν να κάνουν με τα κόμματα και τα κοινοβούλια, και ποτέ με την ίδια την κοινωνία...

Ο δεύτερος είναι ο στείρος αντι-αμερικανισμός. Ο ραγιαδισμός των ιθαγενών του ελληναράδικου προτεκτοράτου, η με κάθε τρόπο επιβεβαίωση της ετερονομίας τους, είναι κωμικοτραγική. Δείτε γιατί στο [2]. Ο αντιαμερικανισμός είναι η απόλυτη έκφραση του συνθηματικού: "ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός". Έτσι λοιπόν, οι επαναστάτες μας λένε ότι:

• οι Αμερικάνοι και τα σκυλάκια τους (Βρετανοί κ.α.) λύσσαξαν με την εκλογή του Αντι-αμερικανού Αχμαντινετζάντ

Ας δούμε λοπόν πόση σχέση έχουν όλα αυτά με την ιρανική πραγματικότητα. Ισχύει άραγε ότι "βλέπεις αντιιμπεριαλιστή - βλέπεις καλό";


ιράν και αντιιμπεριαλισμός

Ας δούμε λοιπόν κάποια πράγματα για το Ιράν. Αυτή τη χώρα που, σύμφωνα με τους ελληνεπαναστάτες, είναι ok να μπαίνουν οι ειδικες δυνάμεις στις φοιτητικές εστίες, να απαγορεύονται διαδηλώσεις, να υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι, ή όσοι αψηφούν τις διαταγές και διαδηλώνουν, να πυροβολούνται. Στο όνομα του αντιαμερικανισμού και του αντιιμπεριαλσμού, βέβαια. Στο όνομά τους, όλα είναι καλά και όλα επιτρέπονται.

Ας δούμε τι έχει να πει επ' αυτού η Βαλ Μογχαντάμ, η οποία συμμετείχε στο κίνημα για την ανατροπή του Σάχη. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν, ειναι από ένα άρθρο της στο New Left Review, τ. 166, το 1987 [3].

κατά τη διάρκεια της πάλης της αριστεράς [...], έγινε ξεκάθαρο ότι διαπράχθηκαν δύο στρατηγικά λάθη: συγκεκριμένα, η παραμέληση του δημοκρατικού αιτήματος και η υποτίμηση της δύναμης του Ισλαμικού Ιερατείου. Σήμερα, είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτό το λάθος προήλθε από την υπέρμετρη έμφαση στον αντιμπεριαλιστικό αγώνα και στην σχεδόν μηχανική εφαρμογή του παραδείγματος της εξάρτησης. Αυτό το πολύ γενικευτικό μοντέλο [...] οδήγησε στην υποβάθμιση της σπουδαιότητας μιας δημοκρατικής-σοσιαλιστικής (όχι απλώς εθνικής) εναλλακτικής πρότασης στο καθεστώς του Σάχη.

Η κατάληξη της Ιρανικής Επανάστασης [...] καταδεικνύει ότι αντικαπιταλιστικές ή αντιιμπεριαλιστικές δράσεις δεν αποτελούν απαραίτητα και βήματα προς τον σοσιαλισμό.

[...] Όλες αυτές οι οργανώσεις αγνοούσαν ότι ένα θρησκευτικό καθεστώς, βασισμένο σε ένα θολό μείγμα λαϊκισμού και ισλαμισμού, θα κατόρθωνε να υλοποιήσει όλους αυτούς τους στόχους, παραμένοντας βαθιά αντικομμουνιστικό και καταπιεστικό.

(Σημέιωση: Όλες αυτες οι οργανώσεις είναι οι Φενταγίν, το κομμουνιστικό κόμμα, οι μαοϊκοί και οι ισλαμομαρξιστές Μουτζαχεντίν.)

Αυτά, από μια μετριοπαθή σοσιαλίστρια το 1987! Αυτά που είχαν μάθει πολλοί ιρανοί ήδη το 87, εμείς αρνούμαστε να τα μάθουμε. Το ισλαμικό καθεστώς είναι αντιιμπεριαλιστικό μόνο επειδή θέλει να εγκαθιδρύσει τη Θεοκρατορία του, και τίποτα άλλο.

στους λόγους του Αγιατολάχ Χομεϊνί, [...] διατυμπανίζεται ότι οι mostazafin θα εγερθούν εναντίον των καταπιεστών τους και, καθοδηγούμενοι από τους ulama (θρησκευτικοί ηγέτες), θα εγκαθιδρύσουν την omnat (κοινότητα των πιστών), βασισμένη πάνω στο towhid (διακήρυξη της πίστης στην ενότητα του Θεού) και το ισλαμικό δίκαιο.

Ούτε λόγος για κάτι πέραν του ισλαμικού δικαίου. Ούτε λόγος για κοινωνική δημιουργία των θεσμών και των νόμων. Ο θεός είναι εδώ - και είναι τα πάντα.


ιράν και εθνικισμός

Πόση σχέση έχουν αυτά με το σήμερα; Μπορεί κάποιος να πει ότι αυτά είναι περασμένα και απασχολούν μόνο για ιστορικούς λόγους; Ότι τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα; Σε κοινωνίες που ο θεός είναι το παν, είναι δύσκολο να αλλάξουν τα πράγματα.

"Ο θεός είναι μεγάλος - Allahu Akbar" φωνάζουν αυτήν την ώρα (κυριολεκτικά τώρα) οι ιρανοί στην "απαγορευμένη πράσινη" διαδήλωση, ενώ παράλληλα κρατικά ελικόπτερα ψεκάζουν δακρυγόνο. Ο Μουσαβί είναι στην πορεία και δηλώνει ότι αν συλληφθεί πρέπει να γίνει γενική απεργία, κατά τόπους ο στρατός αρνείται να πυροβολήσει και υποχωρεί, ενώ οι ευρωπαϊκές πρεσβείες έχουν γεμίσει με τραυματίες. Πορείες ξεκίνησαν και σε άλλες μεγάλες πόλεις εκτός της Τεχεράνης (Ισφαχάν, Μασσάντ, Αχουάζ).

Ο Μουσαβί προσπαθεί έντεχνα να καπελώσει την όλη φάση, αλλά είναι δύσκολο να του βγει. Οι "ελληνεπαναστάτες", πολλοί δυτικοί, αλλά και πολλοί ιρανοί προσπαθούν να διατηρήσουν το πολωμένο κλίμα "Μουσαβι - Αχμαντινετζάντ". Παρόλ' αυτά, στους δρόμους έχουν τεθεί ζητήματα με τα οποία και οι δύο... βγάζουν σπυριά!

Συνταγματική αναθεώρηση, απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων, διάλυση της Γκασστ Ερσσάντ (Αστυνομία Ηθών) και όλων των παρομοίων μυστικών υπηρεσιών. Αιτήματα που εύκολα μπορούν να υιοθετήσουν ώστε να γίνουν αρεστοί, αλλά δύσκολα να στηρίξουν ουσιαστικά. Γιατί οι Αχμαντινετζάντ και Μουσαβί είναι υπέρμαχοι της Εθνικιστικής, Ισλαμικής, Θεοκρατορίας τους. Το 2006 ο Ιρανός Αγιατολάχ Muhammad Hussein Montazeri, παραδέχτηκε πως "Τα τζαμιά είναι τα πολιτικά μας κόμματα… Οι εκλογές είναι μια απλή τυπικότητα… Όποιος εκφράζει διαφωνία διώκεται ποινικά… Οι στρατιωτικές δυνάμεις και οι δυνάμεις ασφαλείας έχουν τον τελευταίο λόγο…".

Για τον Αχμαντινετζάντ είναι εύκολο να δειχτεί ο ισλαμεθνικισμός του. "Στη μάχη του με τον Κόσμο της Αλαζονείας, ο αγαπημένος μας Ιμάμης (Χομεϊνί) έθεσε το καθεστώς που κατέχει την Ιερουσαλήμ ως στόχο του αγώνα του. Δεν αμφιβάλω ότι το νέο κύμα (επιχειρήσεων αυτοκτονίας) που έχει ξεκινήσει στην αγαπημένη μας Παλαιστίνη είναι ένα κύμα που θα εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον ισλαμικό κόσμο", έχει δηλώσει [4]. Προέρχεται ο ίδιος από τους Φρουρούς της Επανάστασης, ένα σώμα που δείχνει τον ανθρωπισμό του: "Υπάρχει μια τέχνη που να είναι πιο όμορφη, πιο θεϊκή και πιο αιώνια από αυτήν του μάρτυρα θανάτου;", λέει ο "ανυπότακτος" Αχμαντινετζάντ [4]. Αμφιβάλλει κανείς πλέον ότι ο τύπος και οι υπόλοιποι 9 εκατομμύρια Φρουροί είναι, απλά, δολοφόνοι;

Ο Μουσαβί από την άλλη, είναι το ήπιο πρόσωπο του ισλαμικού εθνικισμού. Στο debate με τον Αχμαντινετζάντ, καταδίκασε τις πρακτικές φακελώματος. Όποιος βιάζεται να χειροκροτήσει, ας ακούσει και το σκεπτικό του: "είναι ενάντια στην πολιτική που ασκούσε ο Χομεϊνί", λέει. Ζητάει δουλειές, για το "έθνος" βέβαια. Να γίνει ξανά ξακουστό και περήφανο το όνομα του ιρανικού "έθνους" σε όλον τον κόσμο. Και συνεχίζει... είναι αμέτρητες οι φορές που επικαλείται το "έθνος". Το "έθνος" πρέπει να απεργήσει σήμερα, αν τον συλλάβουν. Γιατί αυτός είναι πάνω από το "έθνος", οπότε η σύλληψή του προσβάλλει την πολιτική του Χομεϊνί, της ισλαμικής εθνικιστικής θεοκρατορίας.

Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε!


συμπέρασμα

Συμπερασματικά, αν θέλουμε να σταθούμε πλάι στους ιρανούς, ας πάμε στις διαμαρτυρίες τους! Και, ναι, ούτε εμείς ξέρουμε αν οπαδοί του αδιάφορου Μουσαβί είναι οργανωτές της αρχικής διαμαρτυρίας. Θα το μάθουμε στον δρόμο, θα συζητήσουμε, θα ανταλλάξουμε ιδέες. Και θα αντισταθούμε και θα αντιδράσουμε σε κάθε άνευ όρων αντιιμπεριαλισμό, σε κάθε "επαναστατικό" προκάλυμμα εθνικιστικού παραληρήματος.



Ευχαριστούμε τα παιδιά από το Ιράν για τις όμορφες συζητήσεις.

[1] "φαντασιακό και αυτοθέσμιση": http://evan5.blogspot.com/2008/01/blog-post.html
[2] Terminal 119 - "για τον αντιαμερικανισμό": http://www.terminal119.gr/show.php?id=333
[3] μετάφραση στα ελληνικά υπάρχει στο παράρτημα της μπροσούρας "ένας είναι ο εχθρός..." της ομάδας ενάντια στον εθνικισμό - φάμπρικα ΥΦΑΝΕΤ, 2007
[4] Terminal 119 - 1ο τεύχος - "ο εσωτερικός εχθρός και τα πυρηνικά στο Ιράν"

1ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Σάμου

1ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Σάμου
20-21 Ιουνίου, Καρλόβασι
Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες

http://samos.antiracistfestival.org/
(coming soon...)

εκεί που τα όνειρα πνίγονται

Τον περασμένο μήνα γίναμε μάρτυρες, για ακόμα μια φορά, μιας επέμβασης του ισραηλινού στρατού εκτός της επικράτειάς του. Οι αναλυσάρες για τα "αίτια" και άλλα τέτοια ας λείπουν. Αρκεί η μπροσούρα του Aufheben #10 (υπάρχει και στα ελληνικά [1]) για να αναδείξει την πολυπλοκότητα της κατάστασης και το εθνικιστικό ντελίριο εκατέροθεν. Αρκεί για να δείξει την αδυναμία εξεύρεσης λύσης μέσω της διασποράς μίσους.

Ας εξετάσουμε όμως πώς αντιμετωπίστηκε η επέμβαση από τον ελλαδικό "χώρο" και ας κάνουμε κάποιες συγκρίσεις με τα τεκταινόμενα στην ελλάδα. Είδαμε, λοιπόν, τα εξής (μεταξύ άλλων):
α) διπολική αντίληψη των πραγμάτων με καθιερωμένα στερεότυπα καλού-κακού,
β) αδυναμία εξόδου από καθιερωμένα εθνικά και αντισημητικά στερεότυπα και
γ) αδυναμία σύνδεσης με τον τοπικό εθνικισμό.


"ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΠΡΩΤΑ Η ΣΦΑΓΗ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ"

Το πολυφορεμένο επιχείρημα λέει το εξής: προκειμένου να αντιμετωπίσουμε ένα προφανές και επείγον πρόβλημα, επιτρέπονται τα πάντα. Από παλιά κρατά αυτή η ιστορία. Ας φύγουν οι Γερμανοί πρώτα και μετά βλέπουμε, ας φύγει πρώτα ο Φράνκο και μετά βλέπουμε, ας φύγουν πρώτα οι Άγγλοι και μετά βλέπουμε, ας φύγει πρώτα η ΝΔ και μετά βλέπουμε, κ.ο.κ. Ας γίνουμε λίγο Σταλινικοί για να φύγουν οι Γερμανοί ή ο Φράνκο, λίγο Πασόκοι, λίγο ειρηνιστές τύπου Γκάντι. Ας γίνουμε και λίγο αντισημίτες βρε αδερφέ, στο κάτω κάτω, για να σταματήσει η σφαγή.

Με λίγα λόγια, ας γίνουμε μέρος του προβλήματος, για να εφαρμοστούν συμβιβαστικά ημίμετρα.

Αυτή η λογική έχει φέρει το προφανές αποτέλεσμα: δεν υπάρχει 'μετά'. Η λογική του μίσους, η λογική του "εχθρού", εν γένει ο αποκλεισμός του Άλλου διαιωνίζεται ως κοινωνική πρακτική. Τα υποκείμενα και οι κοινωνίες που αποκλείουν τον Άλλον, που μισούν γενικά και αόριστα "τους Εβραίους", "τους Αμερικανούς", "τους Μουσουλμάνους", είναι μέρος του προβλήματος, όχι λύση! Και αυτό το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί μαζί με το εκάστοτε συμβάν. Τότε που η συμπεριφορά αυτή είναι στην επιφάνεια. Όταν θαφτεί και ξεχαστεί, δεν σημαίνει ότι έχει εξαφανιστεί. [2]

Αυτή η λογική αντιμετώπισης μιας πολύχρονης κοινωνικής σύγκρουσης ως αγώνα Πάοκ-Άρης βλέπει στη μία πλευρά τον εχθρό και ζητά την παραδειγματική του τιμωρία. Έτσι λοιπόν, ο "κακός" πρέπει να αποκλειστεί διεθνώς, πρέπει να καταδικαστεί απο τα διεθνή δικαστήρια, να απελαθούν οι πρέσβεις, να σταματήσει η εμπορική του δραστηριότητα, να αφοπλιστεί και οι ομόθρησκοί τους ανά τον κόσμο να διωχθούν. Για λόγους αλληλεγγύης, διεθνισμού, ανθρωπισμού και "επαναστατικότητας" θέλουμε να κάνουμε στους ισραηλινούς πολίτες ό,τι κάνει το κράτος τους στους άραβες. Τους ισραηλινούς που διαδηλώνουν ενάντια στην επέμβαση, που χάνουν τη δουλειά τους κάποιες φορές από τέτοιες δραστηριότητες, που αρνούνται να πάνε φαντάροι στη Γάζα, θέλουμε να τους αφήσουμε μόνους, άνεργους, πεινασμένους και στιγματισμένους.

Έτσι δείχνουμε σαν "χώρος" και σαν κοινωνία, εν γένει, ποιος είναι ο "επαναστατικός" κόσμος που θέλουμε. Ο κόσμος του αποκλεισμού του Άλλου. Αλλά ποιοι είμαστε εμείς, ποιος "χώρος" και ποια κοινωνία που τα λέμε αυτά; Πώς αντιμετωπίζουμε το τοπικό και άρα προτείνουμε για το παγκόσμιο;


ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Η Γάζα στη συνείδηση της κοινωνίας είναι μια περιοχή γεμάτη με αίμα αθώων για το οποίο ευθύνεται μια πανίσχυρη πολεμική και διπλωματική μηχανή. Εμείς εδώ—και καλά—σίγουρα θα αντιδρούσαμε αν γινόταν κάτι τέτοιο και δεν υπάρχει περίπτωση να συνέβαινε.

Γιατί λοιπόν δεν υπάρχουν αντίστοιχες αντιδράσεις με αυτές για την Γάζα σχετικά με τις εκατόμβες πνιγμένων προσφύγων στα νερά του Αιγαίου; Γιατί δεν αναφέρεται ότι μιλάμε για πολλές χιλιάδες πνιγμένων στο παγωμένο Ικάριο και αλλού; Γιατί δεν λέμε ότι τα επίσημα στοιχεία [3] μιλάνε για 5532 νεκρούς στη Μεσόγειο τα δύο τελευταία χρόνια μόνο; Φυσικά, όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν τουλάχιστον άλλα τόσα ναυάγια-φαντάσματα. Γιατί δεν λέμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων του Αιγαίου είναι Αφγανοί, Ιρακινοί, Σομαλοί και Παλαιστίνιοι, όλοι τους πρόσφυγες πολέμου;

Γιατί δεν λέμε ότι η ελλάδα και οι συν αυτήι δυτικοί ευθύνονται όχι μόνο για τους πνιγμούς στο Αιγαίο, αλλά και για το γεγονός ότι οι πρόσφυγες θεωρούνται "λαθρομετανάστες" και άρα ταξιδεύουν υπό θανάσιμες συνθήκες; Γιατί δεν λέμε ότι συμβάλλουμε στην εφαρμογή του φαντασιακού της "ανάπτυξης" στον λεγόμενο 'Τρίτο Κόσμο' προκαλώντας πολέμους κ.α.; Γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε για τις δήθεν αδυναμίες των αρχών να εντοπίσουν τα καρυδότσουφλα που βουλιάζουν όταν ξέρουμε ότι από το Αιγαίο δεν περνάει ούτε μύγα ανεντόπιστη από τα υπερσύγχρονα ραντάρ; Γιατί αφήνουμε τις ομάδες σε Σάμο, Χίο, Λέσβο χωρίς βοήθεια, να πρέπει να κρατάνε το βάρος των νεκρών, τη διαχείριση καθημερινών προβλημάτων των προσφύγων αλλά και να αντιμετωπίσουν δεκάδες νομικές αντιφάσεις [4]; Γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε όταν ο Παυλόπουλος κ.λπ., αντί να φτιάξει ένα νέο κέντρο υποδοχής σύμφωνα με τις εμπειρίες των ομάδων για της καθημερινές ανάγκες των προσφύγων, φτιάχνει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ("μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης", είπε);

Γιατί δεν ζητάμε απέλαση των πρέσβεων, εμπορικό εμπάργκο, διεθνή απομόνωση, αφοπλισμό και διεθνή στιγματισμό των ελλήνων; Γιατί δεν γράφουμε στους ναούς τους συνθήματα που να λένε "δολοφόνοι φασίστες έλληνες" και δεν καίμε τα θρησκευτικά τους σύμβολα; Γιατί δεν λέει κανένας σε αυτή την περίπτωση τις λέξεις γενοκτονία, ανθρωπιστική καταστροφή, πολεμική μηχανή, ελληνικό λόμπυ, ελληναζί; Γιατί τηρούμε άλλα μέτρα και άλλα σταθμά για τους Άλλους και άλλα για εμάς;

Γιατί, λοιπόν, λέμε συνθήματα όπως Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι [5] ενώ Είμαστε όλοι Δολοφόνοι;

Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους Άλλους, είτε για τα δικά τους προβλήματα, είτε ότι δήθεν ευθύνονται για τα δικά μας, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι εμείς δημιουργούμε τα προβλήματά μας και έχουμε την ευθύνη να το αναγνωρίσουμε και να δημιουργήσουμε αντίστοιχα προτάγματα επίλυσής τους. Και, αν αναγνωρίζουμε ότι με τις καύσεις σημαιών και τα εμπάργκο δεν θα επιλυθούν τα προβλήματα των προσφύγων του Αιγαίου, να μην κάνουμε αυτά που κράζουμε σε άλλους!

Όλοι οι πρόσφυγες, είμαστε ήδη νεκροί: Το Αιγαίο ανήκει στους πνιγμένους πρόσφυγές του!



[1] Aufheben #10, Behind the 21st Century Intifada, 2002, http://www.geocities.com/aufheben2/auf_10_intifada.html
Περιοδικό Ανάρες (μτφ.), Πίσω από την Ιντιφάντα του 21ου Αιώνα, Εκδόσεις Κόκκινο Νήμα, 2005
[2] Κάποιοι λένε ότι λέγοντας τα ανωτέρω είμαστε "κρυπτο-σιωνιστές" που "κρατάμε ίσες αποστάσεις". Κάποιοι άλλοι λένε ότι ο αντισημητισμός είναι "λάθος" γιατί "ενισχύει" την ακροδεξιά. Η πρόθεση όμως, είναι να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Ο αποκλεισμός του Άλλου σαν κοινωνική πρακτική δεν γνωρίζει δεξιές και αριστερές. Ούτε ίσες αποστάσεις. Μας φαίνεται, αλλά είναι μεγάλο (και ενδιαφέρον) θέμα προς διερεύνηση, ότι η ιδεολογικοποίηση της γνώμης με όρους "στρατηγικής" ίσως να είναι ίδιον ατόμων χαμένων στη χάρτινη πραγματικότητα των βιβλίων και όχι στην καθημερινότητα με "σάρκα και οστά".
[3] http://fortresseurope.blogspot.com/2006/02/m.html
[4] Δεν υπάρχει καμμία διάθεση μείωσης της δουλειάς που γίνεται από ομάδες σε Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και αλλού σε θέματα προσφύγων. Είναι όμως ζήτημα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου να ενισχυθούν οι νησιωτικές ομάδες που αντιμετωπίζουν το θέμα των πνιγμών και δεν έχουν να ασχοληθούν μόνο με τους επιζώντες.
[5] Είναι πολύ εκνευριστικό αλλά και διασκεδαστικό ταυτόχρονα να βλέπεις μερικούς έλληνες αριστεροαναρχικούς αλλά και άλλους νοικοκυραίους να βραχυκυκλώνουν όταν Παλαιστίνιοι στις πορείες κατηγορούν τα Αραβικά κράτη ότι τους "πουλάνε" για να μην ενοχληθεί το πετρελαϊκό εμπόριο. Μα πώς είναι δυνατόν να φταίει κάποιος που δεν είναι Εβραίος, φαίνεται να σκέφτονται...